bundan 6 yıl önce filan, 6 kızdan oluşan bir arkadaş grubum vardı benim. her dakikamızı beraber geçirir, her yere beraber gider, birbirimizin dolabını, cartını curtunu her şeyini bilirdik. onlarla olmayı çok severdim. eğlenirdim, gülerdim. ama o zamanlardı bu. sonra bu gruba biri dahil oldu ve bana bu grubun aslında çok saçma olduğunu, bir süre sonra grup diye bir şey kalmayacağını söyledi. doğru da dedi. grup bir süre sonra dağıldı, anlaşmazlıklar çıktı, o ona bu buna bir şey dedi ve grup dağıldı. ilk ayrılanlar arasında ben de vardım. zaman geçiyordu, yaşım ilerliyordu ve yalnız başıma bir şeyler yapmak bana daha çok keyif veriyordu.
zaman ilerledikçe hayatıma az insan aldım. olanları çıkardım. yalnız olmanın bana iyi geldiğini, kendimi böyle olduğumda daha iyi ifade ediyorum.
asosyalim ben biraz. münzeviyim. böyle olmayı da seviyorum. kimse bana dokunmasın, kimse beni ellemesin türünden yaşamayı seviyorum. bir ağacı saatlerce seyretmeyi, bulutlara bakmayı, yıldızları seyretmeyi, hiç konuşmadan durmayı seviyorum.
hafta sonları evimden çıkmamayı, annemin yanında olmayı seviyorum.
asosyallik ya da değil, nedir adı bilmiyorum ama ben bunu seviyorum.
4 yorum:
be nde öyle olduğumu düşünüyordum. ama bazen yalnızlık öyle bir koyuyor ki meğer insan sahiden sosyalmiş diyorsun. başkalarını beraber görmek dokunuyor. kendinde suç arıyorsun. sürdüremediğin dostluklara acıyorsun...
az önce öğlen yemeğine gittim, yemekte yan masayı dinledim. yok yok öyle olacağıma böyle olurum daha iyi dedim kendi kendime. sürdüremedim dostluklara eskiden üzülürdüm ama şimdi bunun benim için daha iyi olduğunu düşünüyorum. karşındaki sana bir şeyler katmıyorsa ve senden alıp götürüyorsa sürdürmek anlamsız.
ediecim, şu sonradan grup katılımcısı olan arkadaşı merak ettim. (:
o arkadaş inanılmazdı siyam :)
Yorum Gönder