Lombak

Karşıma çıkan insanlar hep aynı şeyi söylüyorlar bana. "Bize inan, bize inan". Onlar karşıma geçip "bize inan" dedikçe, oy toplamak için palavra sıkan politikacılar geliyor gözümün önüne. Boş vaadler, yalanlar, verilen sözler, verilen ama hiçbir zaman tutulmayan sözler.

Hani çok klişe bir söylem vardır, "alem göt olmuş abi, kime inanayım ki ben şimdi". İşte bunu ilk söyleyen kimse onu gidip bulmak ve de alnında öpmek istiyorum, çünkü ister kızın, ister ayıplayın, ister saçmaladın edie deyin ama ben söyleyeceğim yine de içimdekileri, evet blogum alem göt olmuş. Gerçekten göt. Böyle lombak şeklinde dolaşan kafalar, satılmış ruhlar, boyanmış bedenler, herkes Cadılar Bayramı kostümlerini üzerine yapıştırmış.

Kime elimi uzatsam boş, kime inansam yalan. Üzülmüyorum, yanımda biri ölecek gibi olsa "hayat" diyip geçecek kadar duyarsızlaştım. Duyarsızlaştırıldım. Ben böceği, çiçeği, kuşu, kelebeği, kediyi seveyim dedikçe insanlar bulaştı bana, beni sev, bana inan diye küçük köpek yavrusu gibi baktılar bana. Tuttum ellerinden, inandım onlara, bu sefer ben yalancı çıkarım ve bir milyon insanın yüzüme tükürmesiyle "yarappi şükür" derim belki dedim.

Nafile!

Borges'le Kemalettin Tuğcu'nun aynı kişi olduğunu öğrendiğinde hayatta bundan daha korkunç bir gerçekle karşılaşamayacağını düşünen Musa gibi o kadar yanılmışım ki.

Heyhat!

Hayallerle yaşıyor bazı gerzekler be blog!

Alem göt olmuş ben ne desem boş!