hayatımda ne istediğimi bulduğum anda, önüme kocaman taşlar düştü. bu hayat bana mı bayat, niye la diye ağlamaya başladım. bildiğin gibi boktan bir hafta yaşadım bilog, şımarıklık filan değil, gayet kötü, hastane ev, orada acılar içinde yatan bir kadın, kriz anında panik atak yaşayan ben, ağlayan anne. şaşırmış durumdayım anlayacağım. bak daydım geçmiş zamanın hikayesi cartı curtu demiyorum çünkü olay halen devam etmekte.
çok uzun zaman sonra hayatımda ne istediğimi buldum. bir hayalim var. istediğini evrene söyle kapılar açılsın diye düşününler o evren bana önce gösterdi sonra da vermedi. annem ellet ama verme dedi diyen kızlar gibi yaptı aynen. kapıları açar gibi yaptı, sonra da önüme kocaman bir taş.
ama yılmıyorum, bu yazım da yılmadığıma dair bir kanıt olsun diye. hayat bana istediğin kadar bayat olabilirsin, istediğin kadar çetrefilli, kocaman taşlar çıkartabilirsin, ışıksız bırakabilirsin, yorabilir, anamı ağlatabilirsin, yaparsın bilirim. ama sen de şunu bil, yılmıyorum. inadım inat kıçım 42 kanat diyerek, hayalimin peşinden gideceğim.
seni kınıyorum ve sana laflar hazırladım sevgili hayat bilesin, el mi yaman ben mi diyerek kendimi bana verilen yetkiye dayanarak kraliçe ilan ediyorum.
bak athena ne diyor: "hayat bu kadar mı? bence değil bir kaç sözüm var"
bence de değil!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder