başlık yok, konu da yok.

bir süre yokum, yazmak istemiyorum. bir daha yazar mıyım onu da bilmiyorum.

ciao...

kelimeler

"fakat, allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. fakat benim de sevmeye hakkım yok mu albayım? yok. peki albayım. ben de susarım o zaman. gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? sorarım size:"nasıl?" kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. küçük oyunlar istemiyorum albayım."

"kelimeler, albayım. bazı anlamlara gelmiyor."

rüyalar

her gün
karışık rüyalar görürüm
sincâbi uykularda
hayaller belirir
kaybolur
aynalar görürüm
aynalarda rüyalar
bütün bahçeleri
kuşlarıyla
silinir
yüzler görünür
yüzlerde gözler
yanıp söner
hepsi bana bakar
bir şeyler konuşur
uyanıklığımı ayıramıyorum
uykulardan
karışık rüyalar içindeyim
ömrümün uykusunda
aynalardan beni çağıran kız
bir daha göründü
işaret ediyor
bitir rüyalarını da gel
diyor
en son gördüğün yüz
benim olsun
en son benim uykumda uyu
rüyaların sonu geliyor galiba
uyanılmaz uykulara dalmak istiyorum...

asaf halet çelebi